We leven in een maatschappij waarin verdoven de norm lijkt te zijn. Alcohol, drugs, social media, eten, overwerken – het is allemaal voor het grijpen. En eerlijk? Het is bijna vreemd als je niet iets hebt waarmee je jezelf afleidt van wat er echt in je omgaat.
En hoe normaal het is om regelmatig te drinken of drugs te gebruiken. Alsof we alleen nog kunnen functioneren in een bubbel. Alsof we het leven pas aankunnen met een filter ervoor. Maar wat zegt dat eigenlijk over ons vermogen om écht te voelen?
Bij mij begon het vaak met alcohol. Na een dag vol prikkels, verwachtingen en mensen die iets van me willen, leek dat glas wijn dé manier om tot rust te komen. En ja, ik gaf mezelf de illusie dat ik losser werd, dat ik betere gesprekken had, dat ik ‘meer mezelf’ was. In werkelijkheid was ik maar voor de helft thuis. Ik zei en deed dingen die helemaal niet bij mij passen. Ik was níét mezelf – mijn echte enthousiasme stopte ik weg, terwijl ik ondertussen woorden uitsprak die nergens op sloegen.
Maar verdoving – of dat nu drank, een joint, of een avond eindeloos scrollen is – heeft altijd hetzelfde mechanisme. Het maakt de wereld zachter. Alsof je een teddybeer bij je draagt die je beschermt tegen de grote boze buitenwereld. Je voelt je veilig, beschermd, minder kwetsbaar. Totdat die teddybeer wegvalt… en alles wat je wegduwde keihard terugkomt.
Reactie plaatsen
Reacties